Dankzij de traplift weer naar boven.

Ach, wat heb ik dat gemist. Dat tekenen en schilderen op de eerste etage van ons huis. Door een versleten enkelgewricht kon ik die trap niet zonder veel pijn en moeite meer op en stond mijn bed dus in de huiskamer.

Natuurlijk vond mijn man het goed dat ik dan beneden zat te schilderen, de moderne verven stinken niet meer zo als vroeger, maar als we gingen eten moest ik wel steeds alles opruimen. De tafel dekken kreeg voorrang.

Toen de traplift geplaatst was kon ik weer naar boven! En daar, in mijn eigen kleine kamertje, lekker zitten tekenen. En als het eten klaar stond op mijn gemakkie naar beneden en alles achter me laten staan tot de volgende dag. Heerlijk.

Misschien dat de leverancier van die traplift nu wat bedenkelijk gaat kijken …..maar weet u wat óók zo leuk is? Mijn kleinkinderen weten nu óók hoe hij werkt en komen zo om de haverklap op bezoek om met Opa en Oma te spelen, nou ja, met de lift bedoel ik…en dat is er ook  zo fijn aan.